استفاده از نعناع را می‌توان در دوران باستان جستجو کرد. اعتقاد بر این است که یونانی‌ها و رومی‌ها از نعناع برای مقاصد آشپزی و دارویی استفاده می‌کردند و همچنین معمولاً به عنوان نماد مهمان نوازی استفاده می‌شد. در واقع، کلمه "نعناع" از کلمه لاتین "mentha" گرفته شده است که به معنای "بوی شیرین" است.
نعناع همچنین در بسیاری از فرهنگ‌ها به عنوان نوعی ارز استفاده می‌شد. به عنوان مثال، در مصر باستان از نعناع به عنوان نوعی پرداخت مالیات استفاده می‌شد و همچنین از آن به عنوان جزئی در بخور و عطر استفاده می‌شد.
در قرون وسطی، نعناع بخش مهمی از تجارت اروپا شد. اولین ضرابخانه اروپایی در قرن هشتم در انگلستان تأسیس شد و سکه هایی از نقره تولید می‌کرد. ضرابخانه در سایر کشورهای اروپایی از جمله فرانسه، آلمان و ایتالیا نیز تأسیس شد.
در دوران رنسانس، استفاده از نعناع به رشد خود ادامه داد. در محصولات مختلفی از جمله داروها، لوازم آرایشی و عطریات استفاده می‌شد. نعناع همچنین برای طعم دادن به غذاها و نوشیدنی ها از جمله چای استفاده می‌شد.
در قرن 19، نعناع در مقیاس بزرگتر شروع به رشد کرد. از آن برای تولید اسانس استفاده می‌شد که در محصولات مختلفی از جمله عطر، صابون و شمع مورد استفاده قرار می‌گرفت. امروزه از نعناع هنوز به طور گسترده در محصولات مختلف از جمله خمیر دندان، آدامس و آب نبات و همچنین در رایحه درمانی و به عنوان یک درمان طبیعی برای انواع بیماری‌ها استفاده دارد.
